Die dinsdagavond bij Don Vitalski te Antwerpen

“Free Palestina roepen is marginaal!

De wereld is om zeep. Maar niet in Berchem. Elke dinsdag begint het weekend er met Don Vitalski en een legendarische revue van iedereen die goesting heeft om er op het podium te kruipen en denkt iets te vertellen te hebben. Zo ook Tom Naegels die avond. En Jenne Decleir, achter de piano. Goesting zal ik niet zeggen, maar die avond strompelde ik drie Triple d’Anvers verder ook dat podium op tijdens wat zo’n beetje de finale of le moment suprême van de avond moest worden. Fuck, waar was ik aan begonnen. Onze drummer Fred had de laatste weken enkele fijne whatsapp-conversaties met de geniale Vitalski achter de rug en er was ook al een datum bedisseld dat Woesten zou aantreden. Ik was het eerlijk gezegd, gezien mijn drukke werkagenda, allemaal een beetje vergeten en ik had onze Fred zoals gewoonlijk altijd maar gelijk gegeven zoals ik dat thuis bij moeder de vrouw ook altijd doe. “Ja, Fred. Inderdaad, Fred. Zeker, Fred.” Tot die dinsdag in september. Wij naar Antwerpen. Ik, bij God, niet weten in welk avontuur Fred mij weer zou storten. Maar hij reed en ik mocht Triple d’Anvers drinken. Dat verzacht de zeden. Goesting? Neen. Nieuwsgierigheid? Jawel, natuurlijk.

Het leger trekt Gaza binnen

Die week was het bezettingsleger Gaza-stad binnen getrokken. Al maanden worden 2 miljoen mensen van Pier naar Pol gestuurd. En ondertussen vielen er al tienduizenden doden. Aan beide zijden van het oorlogsgeweld hangt bloed aan de handen, oorlogsmisdaden, Nürnberg waardig. Ik trek geen partij voor moordenaars, niet aan de ene, niet aan de gene zijde. Feit is: het leger trekt Gaza binnen. Ondertussen weigert Gent een dirigent te ontvangen en ontstaat daar een rel rond. Zie gedicht onderaan. Ik lees dat gedicht omdat ik dat in Antwerpen nodig vind. Eerlijk gezegd viel me op hoe laaiend enthousiast de zotte bende van de Dinsdagclub daar op reageerde. Blijkbaar veel mensen met een hart. Maar Gent is Gent en Antwerpen is Antwerpen. In Gent hebben we een grote Turkse gemeenschap, veel West-Vlaamse achtergebleven hippies en tientallen gemeenschappen. Antwerpen kent een grote Marrokaanse gemeenschap, veel Vlaamse achtergebleven hippies van elke uithoek in het land, tientallen gemeenschappen en een belangrijke Joodse gemeenschap, waar ik overigens alle respect voor koester. Met dat laatste had ik geen rekening gehouden. Het leger trekt niets ontziend Gaza binnen. Voor dàt leger en diens regering herhaal ik bovenstaande woorden: “Ik trek geen partij voor moordenaars, niet aan de ene, niet aan de gene zijde.” Sorry. Dat heeft niets met mijn houding ten aanzien van waardevolle kleurrijke gemeenschappen in Vlaanderen te maken. Ik ben een tolerante jongen. Maar: “Ik trek geen partij voor moordenaars, niet aan de ene, niet aan de gene zijde.” Meer nog: ik snap dat wij vanuit Vlaanderen eens aan de bel moeten trekken. Gent heeft dat gedaan: de dirigent. In Baskenland hebben ze dat gedaan door de Vuelta lam te leggen: koers. Kunstenaars en sporters, hou die buiten de politiek? Neen, neen, het was aan de bel trekken. Het was een signaal en zelfs Netanyahu heeft het signaal gehoord. Ook al blijft hij doof. Daarom dus.

OK, hier komt het gedicht: Geef Gaza

Ach prachtige stad Gent
Vurig verleden, al eeuwen
Wat is dat toch met die dirigent?
En die vervelende Hans Teeuwen?
Hij was bevlogen
maar toch Gent niet binnen gemogen.
De premier maalde naar Essen
om wat geschiedenislessen.
Hij kiest voor de kant van het licht.
Ondertussen dendert verlicht
het bezettingsleger Gaza-stad binnen.
Voor een oorlog waarbij alleen de duisternis kan winnen.
Generaties van haat voor de volgende jaren.
Segregatie en verdeeldheid, de ondeelbare paren.
Gent, gij prachtige stad, die mediakruistocht leerde me dat:
de gewraakte dirigent was een druppel op een gloeiende plaat
en voor de kinderen in Gaza komen we allemaal te laat.
Maar stad met dat vurig verleden en die grote muil.
Ge maakte tenminste aan een nobele zaak al die loze woorden vuil.

Dit dus. En na het applaus heb ik met de twee Victory-vingers Free Palestina geroepen. Dat had ik niet moeten doen. Ook al niet omdat ik met de songs ‘Geef al je geld aan de arme kinderen’ van Luc De Vos en ‘Oord van executie’ nog eens extra heb aangegeven in welk tijdsgewricht we zitten: “Ik trek geen partij voor moordenaars, niet aan de ene, niet aan de gene zijde.” Sorry. Dàt tijdsgewricht dus. Ik tolereer niet dat een jongeman op een universiteit wordt neergeknald, hoe extreem ook zijn gedachten. Ik tolereer geen jonge mannen die pleiten voor vrije wapendracht, vrouwen aan de haard, het ontkennen van gender-issues bij mensen en het monddood maken van mensen met andere meningen. Ik tolereer het niet, maar ik ben geen moordenaar. Niet aan de ene, niet aan de gene zijde. En ik hoop dat ik het nooit moet en zal worden, was het ooit om mijn geliefden te verdedigen. “Free Palestina roepen is marginaal”, klonk het op die vrolijke dinsdagavond, het vroege begin van het weekend. Het klonk als verwijt. Een belediging. Tja. Die dag hebben Bart De Wever, Emmanuel Macron maar ook de leiders van onverdachte democratieën als Australië en Canada Palestina erkend. De tweestatenoplossing. Ze had er Godverdomme al moeten zijn. Dat was mijn antwoord. Het predicaat marginaal kreeg ik in ruil. Maar ik ben vergevingsgezind en al feestend ben ik de Dinsdagavondclub buitengerold. Wat een avond, Fred.