Nadenken over vriendschap en platonische liefde op de Vrijdagsmarkt

Honderd Liefdes Sonnetten

Ik zie hier het boekje Honderd Liefdes Sonnetten van Pablo Neruda in mijn kelderkantoortje thuis slingeren en ik moet denken aan een heel korte ontmoeting vorige vrijdag vlakbij de Gentse Vrijdagmarkt. Ik liep er na een etentje en een flesje Italiaanse rode wijn in de Carlo Quinto rond te struinen met mijn maat Peter Ysabie, vermoedelijk de ‘Rocky’ uit Luc De Vos zijn eerste columns. En na een koffie in de Barista aan ’t Groot Kanon hadden we nog meer lol dan drie kwartier tevoren. Tot ik een por in mijn ribben kreeg van Ysabie en een glunderende Elise Bundervoet, ja die van TV -prachtactrice-, voor onze neus stond. Wij kennen haar allebei want we zaten samen op school in Brussel. En ook zij kende ons nog, godbetert. Meer nog, die stralende blik betoverde ons allebei meteen want ze werd het gespreksonderwerp van de namiddag.

Rondstruinen in Brussel

“Hoe is dat nog met u?”, vroeg ik debiel. Wat is dat voor een vraag eigenlijk? Ik had net koffie gedronken. Dus “koffie?” was nog dwazer geweest. Maar goed, er was chemie en dat vond ik fantastisch. Ze kende ons nog, godverdomme! En toen ze tien minuten later opnieuw voorbij ons fietste, riep Ysa luid “je volgt ons, hé, Elise!”. ‘Rocky’, het kalf. En ik kan me voorstellen dat het ene korte moment dat ze over ons heeft nagedacht, het feit moet geweest zijn dat wij daar, meer dan 30 jaar na ons gezamenlijk niet geslaagd jaar filmschool in Brussel, nog steeds rondliepen als Peppi en Kokkie. Veel te luid zeverend, opscheppend en hopend dat iemand naar ons zou luisteren en ons aandacht zou geven. En dàt cadeau heeft Elise ons geschonken.

Café De Metro

En dan nu de link met Neruda. Het gaat om aandacht geven, liefde geven, met grote ogen naar iemand kijken, blij zijn dat iemand jou ziet en zij jou. Dat mag platonisch zijn, dat geeft niet. Voor een getrouwde vent moet het zelfs. Dat is minstens even sterk. Ik herinner me de eerste keer dat ik het ‘aan’ vroeg bij mijn huidige prachtige vrouw Leen, niet zo heel lang na mijn Brusselse periode (dus ook ongeveer diezelfde 30 jaar geleden). Ik stond in café De Metro in Waarschoot, het huidige Lievegem, en het zou moeten gaan gebeuren, toen. Ik ging haar mee uit vragen. Uiteindelijk heeft mijn vriend Nico het moeten doen, ik was te zenuwachtig. Er was ook die platonische klik en eens samen, na de eerste kus aan de Bevende Hazelaar een dag later, was de Nerudiaanse liefde, le coup de foûdre, een feit. De liefde die blijft duren. Met trouwen in de kerk en al. Heerlijk. Met euforische ups en hartverscheurende downs. Maar nog steeds mét vuur. En twee dochters.

Van min tot onmin

We moeten het niet altijd over het #metoo-roofdier Pablo Neruda hebben die vrouwen verslond en, ja, wellicht zelfs een verkrachter is geweest. Zo leert de geschiedenis ons. Ik onthoud liever Neruda’s geschreven woord. En dan zie ik het zo:

Uit: LXVI-Pablo Neruda
‘k Bemin je slechts omdat ik je bemin
Van min tot onmin kom ik aan bij jou
Ik wacht op jou als ik je niet verwacht
Zo wordt mijn hart verplaatst van kou naar vuur (pasa mi corazón del frío al fuego)

Platonisch graag zien

Vriendschap, platonisch graag zien en vleselijke liefde liggen niet danig ver uit elkaar. Maar er is wel een verschil. Grenzen zijn belangrijk. Peter Ysabie zit in zaal 1. Zijn vrouw Sandrijn in zaal 2, hihi. Mijn eigen madam zit in zaal 3 en zaal 3 is eigenlijk onze slaapkamer, daar komt anders niemand. Elise zat 30 jaar geleden in zaal 2, denk ik. Zo heb ik er nog wel een paar en het is altijd een heerlijk gevoel om dat beetje zaal 2 of zaal 1 in mensen nog te herkennen, ook als het lang geleden is. Ik heb dat met sommigen van mijn oude schoolkameraden, met toogvrienden, buur- of babbelmeisjes en vroegere medemuzikanten. Met anderen is die klik totaal verdwenen. Mensen vragen mensen om aandacht. En dat spinnenweb heeft draadjes die gespannen blijven en andere die verdwijnen of doorgeknipt worden. Dat is het leven en dat maakt het leven mooi. Daar moet ik aan denken als ik dat boekje van Neruda zie liggen op mijn bureau. En aan die heerlijke namiddag in de zon op het terras van de Ventura aan de Vrijdagsmarkt, bij het nakaarten over die wonderlijke ontmoeting met Elise en veel andere zever en hoogtepunten uit ons gezamenlijk verleden. Ik en Ysa, die van zaal 1. En dan met de elektrische fiets via de trambrug over de Gasmeterlaan en naast De Lieve welgemutst naar huis in Eeklo. Naar de keuken en naar de slaapkamer. Aan de voet.